Panowie poeci

Roz, siedziałak z poetami, śpiywokami, bajdurami,
i słuchałak jak siy lejom słów potoki,
jak siy sypiom, a bogato, myśli ostre, słowa zdobne, mowa trowa,
jak siy kłymbiom, jak siy warzom, przeplatujom i kojarzom,
jak siy mondrzom, jak siy plondrzom, jak siy korzom i kłaniajom
lingwistycnym swoim władcom, semantycnym swoim panom.

Opuściyłak nisko głowe.
Ka mi tam moi panowiy, Poeci, do Wos nadązyć i po co?

Tam, na miedzy dziurawce siy złocom,
tam siy drzewa cyrwiyniom i ciymnozielyniom,
tam ludziy gruly kopiom, tam z jesiyniom…

Znogła, za poetów tłumem drzwi ze sybkom skrzypły.
Głowe podniesłak jo ino,
bo poeci dalyj gwarzom, nie widzom.
W progu stoi … Anioł.
Piykny. Prosty.
Patrzy cysto i jasno jak źródlano woda.
Lica mo gładkiy i blade.
Myślem: "Do kogóz tyz przysed?", a w sercu nadzieja nieduzo…
Widze jak leko kroco pomiyndzy stołkami,
prosto do mniy!
Stajy, podajy rynke, schylo głowe - przepisowo pyto do tońca.
"Jo?" pytom siy nieśmiało,
aly on juz mnie mo w pół, i suniymy walca.
Umiym dobrze.
Posuwiściy, i…
roz, dwa, trzy i roz dwa, trzy, i jesce roz…
A poeci jak godali tak godajom.
A my dwa trzy i z zamachym, i roz dwa i coroz dalyj.
Wypłynynimy nad miasto
i po dachak i kominak, ponad drzewa, miyndzy słupy,
wedle tramwajowyk drotów, hop!

Bierem wiyncyj pary w płuca,
Tu zek! Tu my! Popod gwiozdy! Het!

"Woznom rzec, woznom rzec powiym Ci" septo mi anioł do ucha.
A lico mo blade surowe i piykne.
"Mozes, Maryś, mozes to co fces.
Dom Ci piynci pomocników casem trzok,
Mozes, Maryś mozes, rób to rób.
leki Tobiy bedziy, leki grób,
To co Ci trza wiedziyć, downo wiys,
To co dusa godo , to to słys,
i nic siy nie wachoj, minutke ni jednom
i nie patrzoj na to ze im miny rzednom
To jus wiys. Cy jus wiys?"
"Dobrze" jo na to, "Sprógujym " tak godom,
choć trudno uwierzyć i w głowiy mąt.

Tońcyli my kwily takom, choć nie wiym jak długo.

Pote wolno odprowadziył mnie dołu mój tonecnik
I posed.

Siadłak cicho, patrze wkoło, a poeci jak godali tak godajom.
Gwarzom siumniy. Literacko, poetycko, barz rozumniy.

Opuściyłak nisko głowe.
Ka mi tam, moi panowiy, Poeci, za Wami nadązyć i po co?

Wiater

Słonko świyci,
Osikowe listki drobiom,
olsyna im sekundujy,
smrek jak basy
konorami z góry w dół
huś .... huś...

Wiater muzykant tu przylecioł nie wiadomo skąd.
Som siy sobiy cudujy, ze mu to graniy idziy tak gładko a rzynsiściy.
On furt przelatuje koło wseleniejakik osik, lip i świyrków,
a zodne mu nie przygrały tak wesoło jako tote tu.

Ośmioł siy wiater, cupnon piyntom
i śmignon dayj, ka hole garbiyły stare siwe grzbiety.
Spytoł siy ik cemuz płacom?

A one mu na to,
ze jesce dziś załujom buków spolonyk w Homolacowyk kuźniak.

Wiater im dokwalujy, ze to inksy cas.
Opowiado co widzioł we świeciy;
morza i lodowe góry,
wielkie pola, i syrokie autostrady,
pustynie i ludzi, co majom za duzo,
i dzieci, co majom za mało.

A hole płakały.

Zadziwiył siy wiater jesce roz, ze te holy telo markotliwe.
Zawinon siy, gwizdnon, skocył i polecioł dalyj;
do Peśtu i za grzywiate morze
opedziyć wydmom na pustyni o Holak, co płacom
za bukami spolonymi na wyngiyl do Homolacowyk homrów.

Suche. lipiyc 2008

Dziurawe serce

Mom w sercu puste miyjsce,
suche od łez niewypłakanyk.



Mississauga 26, 09, 1991

Pociórki

Jesce siy ino trosecke pomodle,
i potem to juz syćko bedziy dobre.

Jesce ino ze dwa pocórki zmówiym,
i rzecy siy ułozom według moik zamówiyń:

Diabli mnie nie bedom brali,
bliźni serca załowali.

Poukładom se w porządku,
i w tym kątku i w tym kątku.



Jesiyń 1991, Toronto

Miarka

Stojym.
Wypadła z rynki miarka,
ftorom tak łatwo było miyrzać świat i ludzi.
Juz nie dziwi, co było dziwne.
Dziwne jest, co było swojskiy i zwykłe
jak pokrzywy pod płotem.

Patrzem przed sobiy,
patrzem pod nogi,
i na to co było.

I ni mogem końca rzyndu dońść.

Patrzem w puste niebo.
Boze, przeciy ześ jest.

A serce dalyj ściśniynte strachym.


Toronto roki 90te

Dziś

 Jakbyk mogła płakać dziś,
to byk wypłakała morze sinózielone i corne
od zgrozy i nadziei próznyk i downo juz umartyk
co opadły na dno jak kupy zgnityk, śliskik glonów.

Jakbyk mogła płakać dziś,
to by mnie słyseli na środku nowiynksego oceanu rybocy,
i podnieśliby głowy myślyncy,
ze to moze jako potwora wysła z morza,
tako, co jyj ucyni przecom,  aly jom widzieli starzy,
a w środku nogynściyjsego lasu
chowały by siy ptoski i przysiadałaby ku ziymi ze strachu wseleniyjako stwora.

Jakbyk dziś mogła płakać,
to wylołaby siy ze mniy struga zółci zółtozielonyj,
śklącyj jak kryśtoł gorycom cystom i barzyj trujoncom jako jad gadów mocarnyk
z bojek i mitów tak staryk, ze ik juz nik nie bocy.

Jakbyk dziś mogła płakać,
to wyciy z mojygo garła zagłusyłoby syćky syreny świata:
i te, ze staryk legynd, co siedzom na mokryj skaly i strzegom skarbów,
i te mechanicne, to wołajom ze ogiyń, abo biyda choćjako ludzkiymu zywobyciu grozi.

Jakbyk dziś miała swojom złość pokozać,
to byk wygryzła zymbami długiymi jak tygrys,
zyły z karkow syćkik durnyk głupków
co myślom ze majom prawo sądzić i nakazować jako inksi majom zyć, i co myśleć,
do kogo siy im wolno modlić, i w co majom wierzyć.
I loła by siy cicho krew corno po karku,
i zasły by mgłom ocy zaćmione w ostatniyj i piyrsyj kwili,
i byłby pokój.

I jakbyk mogła cosi pedziyć dziś,
to by było słychać grzmot i trzask jak kieby Ziym miała pynknąć na pół,
a Miesiąc wybuchnon w chmure suchego kurzu,
i zatrzynsły by siy portki na oficjalnyk zadkak
co tak uparciy i ufniy som przywiązane do wysokik stołków
wbityk w plecy potulnyk i usłuchliwyk.

I wyloło by siy morze,
i przesunyny by siy góry
i otwarły by siy ocy,
i zakwitnyny by serca,
śpiący by siy obudziyli,
umarci by zmartwychwstali,
zawiść by wyskła,
radość by siy grzoła w słonku i zielyniała jak pole koniycyny.

Jakbyk mogla, to byk dziś płakała.
Aly ni mogem.

Dziś, przymietem po izbiy,
pozbiyrom ozrucone buty,
uskwarzem jajyśnice na maśly,
i okompiym mojy dziecko, co choć jy juz duze,
doktorzy godajom nigdy nie bedziy mogło zrobić koło sobie samo,
bo siy mu poplątały kabelki w mózgu, i nik ik nie umiy wyprościć.
Dziś, obłapiym to mojy dziecysko i powoniom mu kark
jak owca kie poznajy swojy jagniy i powiym: "Mojy'ś"

Dziś, nalejym psu wody do miski.

Dziś, zawinem swojy zole do bielućkiyj powązki i wyniesem jy za ściane, i moze jy zakopiym,
cobyk na niy nie musiała co dziyń patrzyć.
Moze zabocem o nik.

A jak jy jesce kiedy znońdem,
to bedem miała telo siyły i mądrości nazbiyranyj po świeciy
ze juz nie bedom bolały ziobra od wbityk pod nie siedmi nozy,
a Matka Bosko Bolesno kiwniy na mniy chudom ronckom ze śklanego obrozka
i pódziymy obiy do Siychlańskiygo lasu nazbiyrać borówek. Abo malin. 


 8 lipca, 2014, Hamilton, Canada