Wiater

Słonko świyci,
Osikowe listki drobiom,
olsyna im sekundujy,
smrek jak basy
konorami z góry w dół
huś .... huś...

Wiater muzykant tu przylecioł nie wiadomo skąd.
Som siy sobiy cudujy, ze mu to graniy idziy tak gładko a rzynsiściy.
On furt przelatuje koło wseleniejakik osik, lip i świyrków,
a zodne mu nie przygrały tak wesoło jako tote tu.

Ośmioł siy wiater, cupnon piyntom
i śmignon dayj, ka hole garbiyły stare siwe grzbiety.
Spytoł siy ik cemuz płacom?

A one mu na to,
ze jesce dziś załujom buków spolonyk w Homolacowyk kuźniak.

Wiater im dokwalujy, ze to inksy cas.
Opowiado co widzioł we świeciy;
morza i lodowe góry,
wielkie pola, i syrokie autostrady,
pustynie i ludzi, co majom za duzo,
i dzieci, co majom za mało.

A hole płakały.

Zadziwiył siy wiater jesce roz, ze te holy telo markotliwe.
Zawinon siy, gwizdnon, skocył i polecioł dalyj;
do Peśtu i za grzywiate morze
opedziyć wydmom na pustyni o Holak, co płacom
za bukami spolonymi na wyngiyl do Homolacowyk homrów.

Suche. lipiyc 2008