Dziś

 Jakbyk mogła płakać dziś,
to byk wypłakała morze sinózielone i corne
od zgrozy i nadziei próznyk i downo juz umartyk
co opadły na dno jak kupy zgnityk, śliskik glonów.

Jakbyk mogła płakać dziś,
to by mnie słyseli na środku nowiynksego oceanu rybocy,
i podnieśliby głowy myślyncy,
ze to moze jako potwora wysła z morza,
tako, co jyj ucyni przecom,  aly jom widzieli starzy,
a w środku nogynściyjsego lasu
chowały by siy ptoski i przysiadałaby ku ziymi ze strachu wseleniyjako stwora.

Jakbyk dziś mogła płakać,
to wylołaby siy ze mniy struga zółci zółtozielonyj,
śklącyj jak kryśtoł gorycom cystom i barzyj trujoncom jako jad gadów mocarnyk
z bojek i mitów tak staryk, ze ik juz nik nie bocy.

Jakbyk dziś mogła płakać,
to wyciy z mojygo garła zagłusyłoby syćky syreny świata:
i te, ze staryk legynd, co siedzom na mokryj skaly i strzegom skarbów,
i te mechanicne, to wołajom ze ogiyń, abo biyda choćjako ludzkiymu zywobyciu grozi.

Jakbyk dziś miała swojom złość pokozać,
to byk wygryzła zymbami długiymi jak tygrys,
zyły z karkow syćkik durnyk głupków
co myślom ze majom prawo sądzić i nakazować jako inksi majom zyć, i co myśleć,
do kogo siy im wolno modlić, i w co majom wierzyć.
I loła by siy cicho krew corno po karku,
i zasły by mgłom ocy zaćmione w ostatniyj i piyrsyj kwili,
i byłby pokój.

I jakbyk mogła cosi pedziyć dziś,
to by było słychać grzmot i trzask jak kieby Ziym miała pynknąć na pół,
a Miesiąc wybuchnon w chmure suchego kurzu,
i zatrzynsły by siy portki na oficjalnyk zadkak
co tak uparciy i ufniy som przywiązane do wysokik stołków
wbityk w plecy potulnyk i usłuchliwyk.

I wyloło by siy morze,
i przesunyny by siy góry
i otwarły by siy ocy,
i zakwitnyny by serca,
śpiący by siy obudziyli,
umarci by zmartwychwstali,
zawiść by wyskła,
radość by siy grzoła w słonku i zielyniała jak pole koniycyny.

Jakbyk mogla, to byk dziś płakała.
Aly ni mogem.

Dziś, przymietem po izbiy,
pozbiyrom ozrucone buty,
uskwarzem jajyśnice na maśly,
i okompiym mojy dziecko, co choć jy juz duze,
doktorzy godajom nigdy nie bedziy mogło zrobić koło sobie samo,
bo siy mu poplątały kabelki w mózgu, i nik ik nie umiy wyprościć.
Dziś, obłapiym to mojy dziecysko i powoniom mu kark
jak owca kie poznajy swojy jagniy i powiym: "Mojy'ś"

Dziś, nalejym psu wody do miski.

Dziś, zawinem swojy zole do bielućkiyj powązki i wyniesem jy za ściane, i moze jy zakopiym,
cobyk na niy nie musiała co dziyń patrzyć.
Moze zabocem o nik.

A jak jy jesce kiedy znońdem,
to bedem miała telo siyły i mądrości nazbiyranyj po świeciy
ze juz nie bedom bolały ziobra od wbityk pod nie siedmi nozy,
a Matka Bosko Bolesno kiwniy na mniy chudom ronckom ze śklanego obrozka
i pódziymy obiy do Siychlańskiygo lasu nazbiyrać borówek. Abo malin. 


 8 lipca, 2014, Hamilton, Canada